Zondag in Londen en drie voorstellingen op het programma. Die ochtend zie ik ”The Little Match Girl” in de Lilian Baylis Studio van Londen’s danstheater Sadler’s Wells. Min of meer bij toeval want tijdens het boeken voor ”Edward Scissorhands” kwam ik deze tegen en met de mogelijkheid tot het boeken van twee of meer voorstellingen met 20% korting was de keuze snel gemaakt.
Deze familievoorstelling is gebaseerd op het bekende klassieke verhaal van de Deense schrijver Hans Christian Andersen dat in 1845 voor het eerst werd gepubliceerd en al in vele varianten en disciplines tot leven is gebracht.
Op een ijskoude Kerstavond probeert een arm meisje op de steeds stiller wordende straten haar zwavelstokjes te slijten. Als ze moe, koud en hongerig nog slechts één zwavelstokje heeft om zichzelf warm te houden krijgt ze een visioen van haar overleden grootmoeder en sterft in de wintersneeuw.
Choreograaf Arhur Pita heeft het verhaal bewerkt tot een familievoorstelling die in 2013 première beleefde en afgelopen jaar rond de decembermaand in Londen te zien was.
Het ontwerp van Yann Seabra is simpel maar ontzettend effectief en weet met eenvoudige decorstukken en lichteffecten een wonderlijk effect te bereiken waardoor je je ook werkelijk waant op een koude avond in het fictieve Italiaanse stadje Santo Stefano Sul Tuscio waarbij de maan groots aan de hemel staat.
De karakters uitgedost in kleurrijke Dickensiaanse kostuums zijn grotendeels stil maar vervallen soms in ritmisch Italiaans. Dat voelt ietwat overbodig omdat het verhaal op zich al helder genoeg is en het muzikale hart wordt gedragen door componist en muzikant Frank Moon die aan de zijkant van het toneel in zijn eentje de hele soundtrack live weet te recreëren, door het geluid van zijn instrumenten en stem op te slaan en te dubbelen met weer nieuwe geluiden.
De bescheiden cast van vier dansers weet het publiek met gemak te betoveren. Het meisje wordt gracieus soms bijna breekbaar vertolkt door Corey Claire Annand en de overige drie dansers Steven Cleverley, Valentina Golfieri en Angelo Simmons spelen de overige rollen onder wie bijvoorbeeld de familie Donnaruma en de grootmoeder vaak met humor en een enorme knipoog.
Arthur Pita’s versie van het verhaal veroorlooft zich wat dichterlijke vrijheden ten opzichte van de originele bron. Aan het eind van het verhaal als de gigantische maan op de achtergrond verandert naar onze blauwe wereldbol reist het meisje ver weg naar de maan waar ze wordt herenigd met haar grootmoeder en heeft een toevallige ontmoeting met een astronaut.
Aan het slot dwarrelt de sneeuw neer en het meisje komt tevoorschijn vanachter de maan en ontsteekt met haar zwavelstokjes een nachtelijke hemel die zich vult met stralende sterren. Een betoverend mooie, intieme en warme voorstelling.
Deze voorstelling zag ik 's ochtends op zondag 4 januari 2015.
Deze voorstelling zag ik 's ochtends op zondag 4 januari 2015.
© foto's Ambra Vernuccio
